 |
| Romeo is Bleeding (uit de publicatie Desire) |
Lydia Schouten maakt tussen 1978 en 1982 performances over de vrouw als 'seksobject', over romantiek en erotiek. Zij belicht vooral de beeldvorming van de vrouw, de illusies en de valse schijn. Vanaf het begin van de jaren tachtig, wanneer zij zich voor het eerst laat inspireren door de massamedia, houdt haar werk het midden tussen performance, video en (geënsceneerde) fotografie. De breuklijn die door haar oeuvre loopt, is representatief voor de nieuwe wending die de Nederlandse videokunst begin jaren tachtig zou nemen. Schouten gebruikte video als registratiemiddel bij haar performances. In het kunstenaarsboek Desire (Con Rumore Rotterdam 1989) is grotendeels van haar oeuvre door haar vastgelegd.
 |
| Animal Space (uit de publicatie Desire) |
Voor de performance 'Animal Space' (1980) maakte Schouten sjablonen van verschillende dieren en van zichzelf. De sjablonen legde ze op de vloer, waarna ze er meel overheen strooide. Na het weghalen van de sjablonen vulde ze de 'lege' vormen in met pigmentpoeder. Vervolgens kroop en rolde ze langzamerhand over de vloer, waardoor de figuren verstoord werden en het meel en het pigmentpoeder zich vermengden. Volgens Schouten 'schilderde' ze in deze performace met haar lichaam.
In videofilms als 'Romeo is bleeding' (1982) en 'The lone Ranger Lost in the Jungle of Erotic Desire' (1982) speelt zij tussen bordkartonnen rekwisieten in zelfverzonnen 'mythische' verhaaltjes, die vaak op een luchtige manier clichés in man-vrouwrelaties onder de loep nemen. Het is een spektakel vol clichés gebaseerd op het concept van soap opera's, reclamespots en televisieshows. De humoristische films parodiëren de wereld van glitter en glamour in Amerikaanse televisieseries en reclames. Zelf speelt ze een hoofdrol tegen een schetsmatig opgezet decor met grote, kleurrijke vlakken. Haar tegenspelers zijn mannen van piepschuim. 'De beelden die ik toon gaan over desire, rhythm and emotion'.
Nog steeds uitgaand van de massamedia begon Schouten in haar werk in de loop van de jaren tachtig een serieuzer toon aan te slaan. Haar stijl veranderde niet wezenlijk. In de tape 'Echoes of Death For Ever Young (1986) ontmaskerde ze de schijnwerkelijkheid, geschapen door de commercie, waarin hedendaagse mens gevangen lijkt te zitten. 'Entertainment' had plaats gemaakt voor vervreemding: het werk toonde surrealistische, haast absurdistische kenmerken. Naast de videofilms functioneren uitvergrote 'stills' als zelfstandige beelden, zoals 'Beauty becomes the Beast' (1985). Hierin speelt Schouten een vrouw met een staart die haar lusten verkent. Zij raakt verzeild in het water, copuleert met een zeemeermin en baart monsters (uit: Kunst van nu 1995 en Vrij spel Stokvis).
 |
| Echoes of Death/Forever Young (uit de publicatie Desire) |
 |
| Beauty becomes the Beast (uit de publicatie Desire) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten